Rozdział 8

Ashley i Effie wkroczyli do restauracji, ociekając wodą, co spowodowało, że padły na nich wszystkie spojrzenia.

-  Co wam… - zaczął CC z szeroko otwartymi oczami.

- się… - Jinxx upuścił widelec.

- …stało? – Andy wstał już dzisiaj ponownie ze swojego miejsca i zdjął z siebie skórzaną kurtkę, zarzucając dziewczynie na mokre ramiona.

- A ja? – zrezygnowany basista trząsł się lekko, lecz Biersack ignorował jego słowa, pełne wyrzutu.

- Zażyliśmy małej kąpieli w basenie – mruknęła szatynka, kichając lekko.

- Odprowadzę cię do pokoju – zaproponował Jake podnosząc się z krzesła.

- Nie trzeba – Ashley zagrodził mu drogę – Ja też muszę iść na górę – gitarzysta wzruszył ramionami, uważnie obserwując dwójkę oddalającą się w stronę wyjścia

                                                                                              *

- Co to było? – spytał basista w windzie, opierając się o jedną z jej ścian i wspominając pocałunek w basenie. Dziewczyna udawała, że nie rozumie o co chodzi, więc oboje zostawili ten temat w spokoju. W końcu dotarli na swoje piętro i stanęli przed pokojem Effie.

- No, to dobranoc – rzuciła dziewczyna, otwierając drzwi do pomieszczenia.

- Eff, czekaj! – Ashley westchnął, a szatynka zacisnęła pięść na klamce  - Masz ochotę jutro…

Wtedy do korytarza wkroczyła reszta, robiąc przy tym niezły hałas. Dwójka zamilkła, patrząc w inne strony. Andy zaczął mówić o jutrzejszym zwiedzaniu Paryża. Po ustaleniu wszystkiego wkroczyli do swoich pokoi. Szatynka od razu zajęła łazienkę, zmywając z siebie cały basenowy chlor. Zamknęła oczy, pozwalając aby strumienie wody spływały po jej twarzy.

Przeczesała rękoma mokre włosy, wychodząc spod kabiny prysznicowej i owijając się miękkim, hotelowym ręcznikiem. Najchętniej zostałaby tam dłużej, ale zaspany Jake walił dłońmi o drzwi, aby opuściła łazienkę. W końcu, po wszystkich czynnościach położyła się na swoim łóżku. Poczuła lekkie wzdrygnięcie, kiedy zimne, przesiąknięte wodą kosmyki włosów dotknęły jej szyi i pleców. Szybko odgarnęła je z karku i pozwoliła, aby dalej moczyły poduszkę. Zamknęła powieki, rozmyślając o wszystkich wydarzeniach, które spotkały ją w ciągu tego całego czasu. Dręczyły ją tylko myśli o Ash’u i rodzicach. Zostanie pełnoletnia dopiero za rok. Niestety takie były prawa w tych krajach. Nawet nie zauważyła, gdy dopadł ją sen

                                                                                              *

Effie obudziła się z mokrymi plecami i ciurkami potu płynącymi po twarzy.

- Matty – szepnęła sama do siebie z oczami wpatrzonymi w ciemność.

Matt Sky był jej starszym bratem. Zaginął kilkanaście lat temu. Policja i detektywi szukali go wszędzie, jednak bez skutków. Dziewczyna bardzo za nim tęskniła. Po tym zdarzeniu w domu zaczęły się problemy. Teraz zrozumiała, że to on nawiedzał ją w snach, kiedy próbowała przestać o nim myśleć. Rozejrzała się niespokojnie po pokoju, analizując to co przed chwilą widziała. To co działo się w jej głowie stało się nie do wytrzymania. Wystarczyło, że miała Ashley’a na głowie. Odgarniając kołdrę, wstała z materaca. Łóżko jęknęło, robiąc przy tym ciche echo. Zrobiła parę kroków, a zakręciło jej się w głowie. Przytrzymała się o pierwszą wolną rzecz i skarciła w myślach. Po paru minutach i głębokich oddechach dotarła do łoża Andy’ego. Nachyliła się nad wokalistą i dotknęła jego ramienia.

- Juliet – jęknął niewyraźnie – Jeszcze pięć minut koteczku!

Effie cieszyła się w myślach, że nie może zobaczyć swojego wyrazu twarzy.

- Andy – szarpnęła go delikatnie. Biersack otworzył powoli oczy, badając sprawę.

- Eff – zdumiony uniósł się lekko na łokciach. W tym momencie usłyszeli chrapanie Jake’a, więc zwrócili głowy w jego kierunku  – Wszystko w porządku?

- Nie potrafię zasnąć. Mogę z tobą spać? – wokalista zrobił dziwną minę, po czym dostał w głowę – Nie w takim sensie idioto! –syknęła szatynka, uśmiechając się delikatnie.

- Wskakuj – odchylił kołdrę. Dziewczyna wskoczyła cicho, przytulając się do torsu Andy’ego. Leżeli chwilę w milczeniu, przytuleni do siebie – Juliet by mi tego nie wybaczyła – skomentował szeptem wokalista, na co Effie musiała wstrzymać wybuch śmiechu.

- Byłaby potulna jak baranek, jakbym powiedziała jej, że mówisz o niej przez sen – stwierdziła chichocząc cicho dwudziestolatka, na co tamten zrobił pytającą minę.

Wkrótce oboje zasnęli, ściskając się na małym, pojedynczym łóżku, tak jak drugiego dnia szatynki w Los Angeles.

                                                                                              *

[Effie]

Rano obudziły mnie odgłosy, dochodzące z bliska. Uchyliłam powieki i zobaczyłam gitarzystę, pochylającego się nade mną z zabawną miną. Andy poruszył się obok mnie, najwidoczniej się budząc.

- Czy coś mnie ominęło? – zapytał bez zastanowienia Jake, lustrując Andy’ego wzrokiem. Dopiero teraz zauważyłam, że lider zespołu spał bez koszulki – Nic nie słyszałem w nocy, ale teraz zrobiłem parę fotek – wyciągnął zza pleców telefon, podsuwając nam go pod nos.

- Nic nie zaszło – wstał gitarzysta, próbując wyrwać przyjacielowi komórkę – Eff przyszła do mnie w środku nocy, bo nie mogła spać.

- Jasne – skwitował Pitts wywracając oczami, a zrezygnowany Andy rzucił się z powrotem na łóżko, tym samym padając jak długi prosto na mnie.

Wtedy do pokoju wkroczył Ashley i widząc nas w takiej pozycji, jego oczy wyszły na wierzch, a szczęka opadła na podłogę. Kątem oka widziałam Jake’a wybuchającego śmiechem. W tym momencie miałam go ochotę udusić, a tym czasem leżałam pod wokalistą BVB.

- Nie łaska zapukać?  

Kiedy już się podnosiliśmy w drzwiach usłyszeliśmy głos.

- Wiecie, że dzisiaj gofry na śniadanie! – krzyknął uradowany CC. Padliśmy z Andy’m ponownie na łóżko, wznosząc oczy ku sufitowi  - Ou! – dopiero teraz zauważył co się dzieje. Oprócz tego w progu stały dwie osoby, wlepiające w nas wzrok – nasza ukochana parka. Jeszcze ich tu brakowało! Tymczasem Jake płakał ze śmiechu podpierając się o szafę.

- Czy ktoś może mi łaskawie wytłumaczyć co tu się dzieje? – zszokowany Jinxx przechylił głowę na bok, ruszając specyficznie brwiami.

Przez ten czas zdążyłam ruszyć się z miejsca. Z całej siły zatrzasnęła czwórce drzwi przed nosem, prychając „Dowidzenia”.

                                                                              *

Podczas śniadania Andy próbował złagodzić sytuacje, która zaszła, lecz wszyscy siedzieli cicho posyłając sobie tajemnicze spojrzenia. Ashley wyraźnie zgaszony, dłubał widelcem gofra z owocami i bitą śmietaną.

Kiedy wszyscy się rozluźnili wybraliśmy się miasto. Jake zaczął szantażować Andy’ego, że wyśle nasze zdjęcia Juliet, jeśli nie dostanie jakieś „łapówki”.

- Nie radzę! – warknął wokalista, biegnąc za gitarzystą, który wystawiał język w jego stronę.

- Ta wycieczka robi się coraz mniej przyjemna – westchnęła Sammi, wtulając się w ramię Jeremy’ego. Ja tymczasem mówiłam jej o dzisiejszym śnie, a raczej koszmarze. Słuchała uważnie, kiwając głową jakby rozmyślała nad tą całą sytuacją. Tylko ona znała wszystkie moje uczucia, które kłębiły się we mnie po stracie brata.

- To musi coś znaczyć – stwierdziła po chwili, ściskając rękę swojego męża.

- Tak myślisz? – zwróciłam głowę w kierunku Ash’a, który też niedawno mi się śnił. Rozmawiał z CC’m, mocno przy tym gestykulując.

- Pomyśl nad tym – odparła Doll, gdy byliśmy po wieżą Eiffla.

                                                                                              *

- Pięknie tu – oznajmiłam, opierając się o barierkę, gdy byliśmy już na szczycie. Ashley tymczasem stanął obok mnie.

- Racja – uśmiechnął się słabo, przejeżdżając palcami po swoich tatuażach. Nagle coś sobie przypomniałam.

- Wiesz, że mam nowy tatuaż – wypaliłam, odwracając się w jego stronę. Zaciekawiony skierował na mnie wzrok. Odgarnęłam włosy do góry i odchyliłam górną część ucha do przodu.

- Nutka – uśmiechnął się dotykając mojej skóry – Piękna.

- Dzięki – zarumieniłam się opuszczając włosy na ramiona.

Patrzyliśmy na siebie chwilę. Nigdy nie potrafiłam wysłowić się co do jego oczu. Były wyjątkowe, inne. Jedyne w swoim rodzaju. Miałam ochotę go dotknąć, ale w porę się opamiętałam.

Nagle na basistę wleciała jakaś blondynka. Co za ironia losu!

- Przepraszam – rzuciła, poprawiając torbę na ramieniu. Spod dekoltowanej bluzki widać było stanik push-up. Zakpiłam cicho, widząc, że Ashley posyła uśmiech w jej stronę.

- Nie ma sprawy – wystękał drapiąc się po głowie. Byłam pewna, że robiła ten cyrk specjalnie.

- Masz ochotę się przejść, wiesz w ramach przeprosin? – ukazała rządek białych zębów. Co jak co, ale szybka jest – Jestem Susan.

- Ashley. Wiesz, jestem tu z kimś i… - zaczął ,ale dziewczyna pociągnęła go za ramię, odsuwając ode mnie. Odeszli parę kroków, a dziewczyna gadała jak opętana.

Westchnęłam odprowadzając ich wzrokiem.

- To jest jakiś pierdolony żart – mruknęłam opierając  się o Andy’ego, który widział tą całą sytuacje Wziął moją głowę w ramiona, dając mi do zrozumienia, że jest mu przykro.

_______________________________________________

Dziękuje za ponad 1000 wyświetleń! Zastanawiam się nad wprowadzeniem porwania. Co o tym sądzicie?