Epilog*

(po rozdziale 15)
Nigdy nie przepuszczałbym, że moglibyśmy do siebie wrócić z Ashley'em. Prawdopodobnie los chciał abyśmy byli ze sobą. Kocham go, a on kocha mnie. Chyba tutaj pora zakończyć naszą historię. Jesteśmy szczęśliwi. Black Veil Brides się rozwija, koncertuję i zdobywa coraz więcej fanów. A ja?
Pracuję w Flower Coffee od paru miesięcy i chyba nie ma lepszej pracy. Zaprzyjaźniłam się z Dylanem, który dołączył do niewielkiego grona moich przyjaciół. Dzięki kawiarni poznałam wiele osób z którymi nawiązałam kontakt. Moja rodzina mnie nie szuka, a mi jej nie brakuje. Mam inną - złożoną z pięciu wariatów, którzy już przyzwyczaili się do mojego towarzystwa.
Jeśli miałabym podsumować to, co działo się od mojego pierwszego dnia w Los Angeles nazwałabym to wybuchową mieszanką. Spotkały mnie zarówno dobre jak i złe rzeczy.
Ashley jest dla mnie najważniejszy na świecie, nie mogłabym bez niego żyć. Wszystko idzie po naszej myśli, dawne plany znowu stały się możliwe i jestem pewna, że na pewno damy radę je w przyszłości wypełnić. Zdarzają się kłótnie, chyba jak w każdym związku, ale to chyba normalne. Umacniają nas w naszych uczuciach i to jest piękne.
Gdyby nie jedna decyzja, moje życie potoczyłoby się zupełnie inaczej.
Jak?
Tego nigdy się nie dowiem.
________________________________________
* nie zabijcie mnie za to
I tutaj odpowiadam na komentarze. Ciężko jest mi się do tego zabrać po takich pozytywnych opiniach :* 
Ale w końcu muszę.
Będę szczera - nie mam już siły dalej ciągnąć tego opowiadania. Miałam w planach jeszcze parę rozdziałów, ale po prostu nie wiem co dalej pisać - mam nadzieję, że rozumiecie. Chyba każdy z nas (blogerów) miał już jakąś blokadę i nie widział co dalej napisać. Po za tym nie mam pomysłów - to chyba mój główny powód zakończenia historii Ash'a i Effie. Po prostu nie daje rady stworzyć im dalej przyszłości, chcę aby żyli w spokoju i cieszyli się sobą. Żadnych kryzysów i innych problemów (przywiązanie i te sprawy). Nie oszukujmy się - jakbym dalej pisała o ich idealnym związku, sama umarłabym z nudów.
Jestem przywiązana do tego bloga, głównie dlatego, że jest on moim pierwszym.
W każdym razie nie jestem z siebie dumna, bo zaczynając pisać w głowie miałam mnóstwo pomysłów, ale z czasem one po prostu zniknęły. Miało być więcej rozdziałów i ogólnie ciekawsza fabuła (jeśli było tu coś z fabułą XD). Przechodząc do sedna - dziękuje wszystkim, którzy czytali/jeszcze przeczytają te opowiadanie. To naprawdę wiele dla mnie znaczy. Jeśli ktoś chciałby kiedyś powrócić do historii naszej dwójki, to nic nie stoi na przeszkodzie ;)
No i w sprawie komentarzy
Kiedy wersja książkowa? Przy takich komentarzach zawsze się uśmiecham :) Nie mam pojęcia, chociaż to byłoby bardzo fajne.
@Purdy Girl, błagam nie popadaj w depresję ;) Jest o wiele lepszych opowiadań od mojego XD Ciepło mi się na sercu zrobiło jak to przeczytałam ^^

ZASTANAWIAM SIĘ NAD ZAŁOŻENIEM KOLEJNEGO BLOGA, ALE OBAWIAM SIĘ, ŻE BĘDZIE JAK Z TYM. BYĆ MOŻE BĘDZIE MIESZANKĄ RÓŻNYCH ZESPOŁÓW, KTO WIE? 
OBIECUJĘ TO PRZEMYŚLEĆ, BO UWIELBIAM PISAĆ I CHYBA NIE MOGŁABYM Z TEGO ZREZYGNOWAĆ :-3

To chyba wszystko, za bardzo się rozpisałam, ale mam prośbę:
~ jeśli ktoś posiada twittera, niech napiszę swoją nazwę w komentarzu ;)
~ możecie też napisać linki do swoich blogów, będę wdzięczna :)

KOCHAM WAS!!! <3